Zondag vierde het Wereldvrouwenhuis zijn eerste verjaardag met een gezellige middag. GroenLinks sprak met oprichtster Maria van den Muijsenbergh.
In de week van de diversiteit hebben we ook een interview gehouden met de voorzitter van een organisatie waar veel GroenLinksers vrijwillig actief bij betrokken zijn, de Stichting Wereldvrouwenhuis 'Mariam van Nijmegen'. Maria van den Muijsenbergh richtte vorig jaar samen met Mariët Mensink deze plek op waar de stichting tijdelijk een veilige plek creëert waar dakloze migrantenvrouwen zonder verblijfsvergunning en met ernstige gezondheidsproblemen een aantal weken kunnen uitrusten, medische verzorging krijgen en goede begeleiding.
Waarom ben je zelf bij dit project betrokken, Maria?
Als huisarts in UGC Heyendael zie ik veel van deze vrouwen op mijn spreekuur. Ik voelde me vaak machteloos en had het gevoel dat ik aan het dweilen was met de kraan open wanneer ik dan alleen maar medicijnen kon voorschrijven, terwijl ik wist dat de vrouw na haar bezoek aan mij weer terug moest naar de straat. Deze vrouwen maken heel veel mee en vinden nergens rust om te genezen.
Dus je hart als arts sprak bij het zien van deze problemen?
Ja, maar ook vanuit mijn katholieke achtergrond vind ik het logisch om zorg voor zwakkeren te hebben. Geneeskunde is bovendien meer dan de behandeling van ziekten alleen. Het gaat ook om gezondheidsbevordering, en aandacht voor de sociale factoren die gezondheid belemmeren. Daarnaast is de eerste voorwaarde voor genezing dat mensen het gevoel krijgen dat zij ertoe doen, en dat zij hun eigen krachten aanspreken. Het doel van de opvang bij Mariam is dan ook vooral dat de vrouwen door het programma dat ze krijgen aangeboden, met taalles, weerbaarheidstraining en gezondheidsvoorlichting, zo krachtig worden dat zij zich daarna zich beter staande kunnen houden in onze samenleving. Ons uitgangspunt is dat vrouwen zelf verantwoordelijk blijven voor hun leven en niet afhankelijk worden van deze steun.
Het werk voor ongedocumenteerden wordt door tegenstanders vaak gezien als mensen valse hoop geven zonder een echte oplossing te bieden.
Natuurlijk biedt onze opvang geen blijvende oplossing voor hun problemen, maar dat is geen reden om langs de kant te blijven staan. Het is de bedoeling dat er ergens in onze maatschappij, in onze stad, menswaardigheid te vinden is, een netwerk waarvan deze vrouwen gebruik kunnen maken om zelf in gezondheid en met enige mentale rust een weg te vinden die bij hen past.
Hoe ziet dat er praktisch uit en hoe kun je als buitenstaander hiermee helpen?
Zoals gezegd, volgen de vrouwen van het huis een programma waarin veel aandacht is voor zowel sociale vaardigheden als de Nederlandse taal, weerbaarheidstraining en het opbouwen van een eigen netwerk. Zo is de hoop dat vrouwen echt sterker worden, terug in hun eigen kracht kunnen komen. Vrijwilligers kunnen ons helpen met de invulling van het programma, en een netwerk in de stad kan bijdragen aan een zachte landing als de vrouwen na drie maanden verblijf weer uit het huis vertrekken. Vooral hebben we dringend behoefte aan veilige adressen waar deze vrouwen af en toe enkele nachten mogen komen slapen, na hun opvangtijd.
Informatie over het verjaardagsfeest en de stichting zelf: http://www.wereldvrouwenhuis.nl/public/actueel